Toen Omar hoorde dat regisseur Nima Mohaghegh op zoek was naar kinderen die in een opvangcentrum zaten, woonde hij bijna anderhalf jaar in een asielzoekerscentrum in Nederland. De regisseur bezocht tien AZC’s in heel Nederland en sprak ongeveer 160 kinderen, niet alleen om de hoofdpersoon te vinden, maar alle personages in de film.
Omar zat bij de laatste ronde van 30 kinderen die vijf dagen lang acteerles kregen van theatermaker Saman Amini (te zien op de foto hieronder) en regisseur Nima. Het doel van de makers, die zelf als kind jarenlang in asielzoekerscentra woonden, was om een film te maken die een completer beeld geeft van het leven van kinderen in AZC's.
Waarom kreeg jij de hoofdrol?
"Eigenlijk had ik een grote bijrol gekregen. Maar het liep anders. Want de jongen die de hoofdrol zou spelen, zei een paar weken voordat het draaien begon dat hij van de rol afzag. De makers waren in paniek. Later bedachten ze: waarom vragen we Omar eigenlijk niet? Ik had weinig tijd om het script te leren en me in het personage te verdiepen, maar het is goed gekomen. Uiteindelijk werd het een toffe film die veel prijzen won."
Je was 12 toen je Abdi speelde. Inmiddels ben je 19. Wat gebeurde er in jouw leven na A Kiss?
"Ik heb een versnelde mbo-opleiding voor tandartsassistent gevolgd. Helaas is het niet gelukt om door de loting van de hbo mondheelkunde te komen. Daarom ben ik nu bezig met een tandheelkundige opleiding in Servië. Ik zit in het eerste jaar van de studie die ik online volg. Volgend jaar verhuis ik naar Servië om daar het tweede jaar te doen."
Ik vind tandheelkunde leuk, maar niet leuker dan acteren en dat is ook wat ik blijf doen. Ik heb in de thriller Do Not Hesistate gespeeld en in een episode van de komische tv-serie Buurt Tories. Het is altijd goed om een diploma te hebben, er kan een dag komen waarop ik het nodig ga hebben. Daarom is altijd goed om het te halen. Maar als ik een rol kan spelen in een film die zoals A Kiss de kijk van mensen kan verbreden, ga ik ervoor!"
Wat zie je als je de film terugkijkt?
"Het idee van de makers sprak me destijds ook aan. Ik voelde wel: deze film heeft een doel en de manier waarop het verhaal wordt gebracht, ook met humor en grappige personages die op avontuur uitgaan, is aantrekkelijk voor de mensen. Nu ik ouder ben, zie ik nog scherper dat het een rijk verhaal is dat verteld moet worden.
In 30 minuten krijg je echt een beeld van de goede kanten én de problemen in het asielzoekerscentrum. Je ziet waar de bewoners op jonge leeftijd in korte tijd mee te maken te krijgen. Zo verhuist Abdi naar een ander asielzoekerscentrum. Moet je je voorstellen dat je plotseling je beste vrienden verlaat. Zo'n gebeurtenis heeft invloed heeft op de rest van je leven.
Als je weinig afweet van AZC's, geeft A Kiss je een realistisch beeld van hoe het is om er te wonen. Je krijgt ook mee waarom de bewoners daar eigenlijk verblijven. Als het bijdraagt aan dat mensen meer begrip krijgen voor AZC-bewoners en zich opener naar hen opstellen, denk ik dat het AZC-bewoners kan helpen.
Daarom vind ik het een belangrijke film. Daarbij is A Kiss ook een liefdesverhaal. Ik speel de 12-jarige Abdi die verliefd is op drie jaar oudere Leyli (rechts op de foto bovenaan dit artikel). Zij is onbereikbaar, toch probeert Abdi om haar hart te veroveren."
Waarin lijk je op Abdi?
"Als jochie was ik openhartig en ik lachte veel. Als er grappige momenten zijn, ga ik mee met de vibes. Maar gebeuren er belangrijke dingen, dan switch ik direct naar wat aandacht nodig heeft. Ik denk dat je dit terugziet in Abdi."
Tot slot, wat vond je de moeilijkste scène om te spelen?
"Het kussen met Leyli was spannend. In het echt heet ze Parmis en ze is de zus van Saman. We zijn nog steeds goed bevriend. In het filmpje in de filmles bij A Kiss vertel ik wat het lastig maakte om de scène te spelen."
Bekijk het filmpje met Omar over de kusscèneLees ook het interview met de regisseur
"Bovenal is A Kiss een liefdesverhaal", zegt Nima Mohaghegh in dit interview.
