Waarom speelt Yulia & Juliet speelt zich af in een gesloten jeugdinstelling?
“Het leuke van film is dat je de omgeving kunt gebruiken om een universeel gevoel te verbeelden. De zoektocht naar vrijheid en het gevoel van vastzitten, is denk ik iets wat alle tieners zullen herkennen. De gesloten inrichting staat symbool voor het beklemmende gevoel van opgesloten zitten in jezelf en je niet op je plek voelen.
Je kunt daarin iets herkennen van hoe je je voelt als tiener: je wilt bevrijd zijn van het opgesloten gevoel, en het lukt niet. Je kunt dat hebben door je thuissituatie, maar het kan ook gewoon een innerlijk conflict zijn dat je sterk voelt; pubergevoelens.”
Veel van jouw films gaan over de beleving van tieners.
"Vier korte films heb ik daarover gemaakt, ook omdat het voor mezelf een hele tekende periode is geweest. Wat ik er fascinerend aan blijf vinden, is dat het zo intens is. Alles is nieuw. Je wordt voor het eerst hevig verliefd of raakt heartbroken. Veel mensen zeggen terugkijkend dat ze zich heel slecht voelden tijdens de puberteit en tegelijkertijd op hun allerbest.”
Yulia & Juliet gaat over de liefde tussen twee meisjes. Wilde je een statement maken?
“Dat het over de diepe liefde tussen twee meisjes gaat, is eigenlijk geen issue in deze film. Ik vond het belangrijk dat je ziet dat dit gewoon een liefdesverhaal is, en het niet ‘anders’ is.
Goed dat jullie Yulia & Juliet hebben gekozen voor bij het thema Op zoek naar vrijheid, want voor mij gaat de film over het intense gevoel van je opgesloten voelen en het verlangen naar vrijheid."
Een gesloten inrichting kan grauw zijn. Toch is de sfeer in Yulia & Juliet sprookjesachtig.
“Ik noem het een larger-than-life-sfeer waarbij wat je ziet niet honderd procent realistisch is. Het was totaal niet mijn bedoeling om een realistische film te maken over het leven in een inrichting. Het is een liefdesverhaal. De grauwe wereld verdwijnt naar de achtergrond als Yulia en Juliet samenzijn. Als een scène helemaal roze kleurt, is het hoe het voor hen voelt.
En dat is eigenlijk wat ik probeerde met de hele film; het had een droom kunnen zijn, een herinnering. Dat komt vooral door de kleuren, die maken het niet helemaal van deze wereld is."
Als kijker beleef je het opgesloten gevoel versus vrijheid mee. Hoe heb je dat bereikt?
“Dit zit ‘m bijvoorbeeld in de cameravoering waarbij we soms de meisjes van bovenaf filmden. Wat er visueel gebeurt, is dat het de personages “de grond indrukt”. Het maakt ze klein en je ziet de grond.
Op het moment dat Juliet vrij is en je haar buiten de jeugdinrichting ziet, hebben we haar ook van beneden af gefilmd. Juliet komt daardoor niet alleen groot en “beter” over, maar je ziet ook de lucht en ruimte. Daardoor ervaar je als kijker meer vrijheid.”
Waarvan hoop je dat het leerlingen bijblijft?
“Het zou mooi zijn als ze iets hebben gezien waarin ze zichzelf herkennen. Het is gewoon fijn als je jezelf herkent in media, dat je bevestigt krijgt dat dit ook verhalen zijn die verteld mogen worden. Toen ik zelf die leeftijd had, haalde ik hoop uit herkenning.
En als leerlingen film maken, en ze nadenken over hoe je een gevoel kunt omzetten in kleur, licht of beeld, hoop ik dat ze meekrijgen: hoe kun je gevoel omzetten in beeld? Misschien laat het ze het ze anders kijken, dat zou ik wel heel leuk vinden.
Als ik hoor wat leerlingen doen met filmeducatie, denk ik: ik had gewild dat ik als tiener ook films in de klas had gezien die dit gesprek openen!”
Kijk door de lens van de filmmaker. De foto's hieronder zijn afkomstig uit de privéverzameling van Zara Dwinger.
