Spel

Acteurs spelen een rol, ze doen alsof met lichaamstaal en hun stem. Dat kan op toneel, maar ook in film. Er zijn een aantal verschillen tussen theater acteren en film acteren:

1. In film worden subtiele details, zoals een wenkbrauw beweging, met close-ups vastgelegd, waardoor de acteur niet hoeft te overdrijven, maar heel subtiel moet acteren.

2. Een film wordt niet op een chronologische manier opgenomen. Dat betekent dat een acteur tijdens de opname steeds moet kunnen schakelen tussen emoties en ontwikkelingsstadia.

3. Een filmopname van een scene wordt vaak meerdere keren herhaald. Wat betekent dat de acteur zijn scene precies moet kunnen herhalen.

Tijdens het acteren dragen met hun eigen interpretaties en ervaringen bij aan hun rollen. Door dit goed af te stemmen met de regisseur worden personages tot leven gebracht.

Er zijn verschillende technieken om personages tot leven te brengen, bijvoorbeeld:

1. Klassiek acteren: Klassiek acteren is een traditionele acteerstijl waarbij de focus ligt op duidelijkheid, expressie en technische vaardigheid. Acteurs gebruiken vaak overdrijving in lichaamstaal en stem om emoties en over te brengen. Zie voorbeeld

2. Episch theater: een acteur moet zijn personage tonen, maar niet zijn. Er is een afstandelijkheid tussen spel en publiek, zodat de toeschouwers niet gedachteloos meeleven met de personages, maar nadenken over wat ze zien. Zie voorbeeld

3. Meisner-techniek: de Meisner-techniek leert acteurs om eerlijk te reageren op anderen door goed te luisteren en in het moment te spelen. Ze oefenen met improvisatie en echte emoties. Zie voorbeeld

4. Method acting: de acteurs leven zich diep in hun rol door persoonlijke ervaringen en emoties te gebruiken. Ze proberen het gevoel en gedrag van hun personage zo echt mogelijk te ervaren, vaak door lange tijd met het personage te "leven". zie voorbeeld