The Girl Chewing Gum

Wie heeft er nooit over gefantaseerd om voor God te spelen, om voor eventjes te mogen plaatsnemen op de stoel van de Grote Regisseur?

In The Girl Chewing Gum speelt John Smith met dit verlangen door de truc van de omdraaiing toe te passen. Bij beelden van een statisch registrerende camera geeft filmmaker John Smith voortdurend regieaanwijzingen: “Nu wil ik dat de man aan de linkerkant de straat oversteekt.” Op deze manier wordt gesuggereerd dat de ogenschijnlijk willekeurige Londense straatbeelden doelbewust in scène zijn gezet. En dat de “acteurs,” die zich op de camerabeelden als toevallige passanten voortbewegen, in feite uiterst nauwgezet zijn aanwijzingen uitvoeren. Als de regisseursstem enkele seconden wegvalt, verliest het tafereel direct elke structuur. Het aanhoudende gerinkel van een bel gaat dusdanig op de zenuwen werken, dat je de regisseur zou willen aansporen actie te ondernemen en de controle over zijn film te herpakken. Het is een eenvoudige maar geslaagde grap, die prikkelende vragen oproept over de kwestie van de kip en het ei en de menselijke neiging om orde te scheppen in de chaos en aan alles een diepere betekenis toe te kennen.

Aan de slag met deze film?

Via de "Bekijk de film"-knop bovenaan deze pagina kun je de video gratis online bekijken op Vimeo. De korte film sluit goed aan bij het leergebied Kunst en Cultuur en is zeer geschikt om de CKV-dimensie Feit en Fictie te bespreken. Regisseur John Smith zet bewust een val voor de kijker: hij wekt de indruk dat hij de straatbeelden live aanstuurt, terwijl deze in werkelijkheid vooraf zijn opgenomen. Met deze speelse misleiding toont hij hoe eenvoudig het is om met beeld en geluid een geloofwaardige, maar volledig verzonnen werkelijkheid te creëren. De film maakt zo inzichtelijk hoe makkelijk filmmakers de werkelijkheid kunnen manipuleren.

De kracht van taal

In The Girl Chewing Gum speelt taal een centrale rol. De misleiding waar de regisseur gebruik van maakt laat zien hoe krachtig taal kan zijn in het sturen van betekenis. De woorden roepen een heel verhaal op dat niet in de beelden zelf zit, en laten zien hoe eenvoudig het is om een alledaagse scène om te vormen tot iets met intentie, spanning of humor, puur door de manier waarop erover verteld wordt.